29.11.2012

Dzisiaj udało nam się dotrzeć na górę Hua shan. Godzina jazdy autobusem, kilka minut taksówką, 150 yuanów za wstęp do parku, kolejne 150 za wyciąg wagonikowy pod szczyt północny. Góra składa się z pięciu szczytów: północnego, południowego, wschodniego i zachodniego oraz centralnego. Ścieżki raczej niezbyt górskie, bo to po prostu długie betonowe schody, za to jakie widoki!! Góra jak na chińskie warunki nie jest zbyt wysoka, bo w najwyższym punkcie (południowy szczyt) ma 2160 m n.p.m., ale kolejka górska ma dolną stację na ok. 450 m n.p.m i w tym szczególe tkwi całe jej piękno. Góra ta nie była popularna przez bardzo długi czas, dopiero kilkanaście lat temu tłumnie zaczęli przyjeżdżać tu turyści z całych Chin. Wiele przewodników o niej nie wspomina, niektóre w postaci jednego akapitu jako ciekawostka. Na szczęście nasz przewodnik kupiony nielegalnie w Pekinie (cała z tym historia) wiedział wszystko – jak, czym i kiedy tam dojechać.Wszyscy wiedzą, że reżyser filmu Avatar inspirował się krajobrazem górskim w Zhangjiajie. Lokalna władza podchwyciła i szybciutko zmieniła nazwę jednej z gór na „Halleluja mountain”, co nie spodobało się przez chwilę władzy centralnej (chrześcijańska nazwa w centrum komunistycznych Chin?) i wezwali Camerona na dywanik na wyjaśnienie czy to nie plagiat (bez sensu). Ten stwierdził, że we wspomnianych górach nigdy nie był, a inspirację czerpał z góry… Hua shan! I chociaż wszyscy wiedzą, że to łgarstwo, to centralna władza to przełknęła, bo co tu dużo mówić, „coś w tym jest”. Będąc na niej rzeczywiście można się dopatrzeć klimatów filmowej Pandory.Łaziliśmy do wieczora, niestety nie udało nam się zaliczyć wszystkich pięciu ze względu na szybki zachód słońca. Wjechaliśmy kolejką na górę, weszliśmy na szczyt północny, potem wschodni, wracając przeszliśmy przez centralny i już schodami na dół. W zasadzie nie ma co pisać. To trzeba zobaczyć. Niestety zdjęcia nie oddają pełni piękna krajobrazu. My go skosztowaliśmy. Dajemy do powąchania (taka metafora).