26 I 2013

Rajskich rozrywek ciąg dalszy… Zacznę może od wielokrotnie wałkowanego już tematu, ale ciągle aktualnego i interesującego, czyli od krabów. Ich mieszkanka wyglądają dosyć specyficznie. Malutkie krabiki kopią sobie tunele w piasku, mozolną pracą wyciągając piasek na zewnątrz w postaci kulek. Na zdjęciu przykładowe otoczenie wejścia do norki. Krab rozpoczyna od zrobienia ścieżki „autostrady” i układa po lewej kulki coraz dalej promieniście od norki. Ten na zdjęciu układa po prawej stronie tworząc gwiazdę przeciwnie z ruchem wskazówek normalnego zegara, a zgodnie z ruchem wskazówek z zegarem wiszącym w naszym mieszkaniu we Wrocławiu. Próbowałam robić statystyki i dowiedzieć się, czy kraby preferują ten kierunek, czy przeciwny. Wynik: nie można tego jednoznacznie stwierdzić, proporcja to pół na pół. Są też kraby wodne, które atakują ślimaki z muszlami podobnych do siebie rozmiarów i kradną im domki. Takie kraby łatwo wpadają w ręce Jacka, który każdego z nich przynosi na kocyk i fotografuje ze wszystkich stron. Tu kolejny pechowiec.

Dzień później podeszliśmy do małej budki i kupiliśmy za pomocą uroczej dziewczynki bilety na długodystansową łódkę, która zabrała nas na inną plażę, tzw. Railey Beach, jakieś 5 km dalej. Nie dało się tam dojść, nie ma żadnej drogi dojazdowej.Po drodze mogliśmy podziwiać wysokie klify, ostro wystające z morza. Na jeden z takich klifów postanowiliśmy się wspiąć. Nasz gospodarz polecał nam to miejsce, mówił, że na szczyt prowadzi ścieżka, nie trzeba mieć sprzętu do wspinaczki. Wzięliśmy plecak, stroje kąpielowe i wyruszyliśmy na poszukiwanie „lagoon”, małego oczka wodnego gdzieś w środku skał.

Na miejscu trochę pochodziliśmy po okolicy, przeszliśmy się uroczą trasą tuż przy skale, oglądając twory skały wapiennej i zwisające liany. Bawiliśmy się w najlepsze… …aż zmroziło nam krew w żyłach, kiedy zobaczyliśmy tę „ścieżkę”. Właściwie to była prawie pionowa skała z dołączonymi lianami i zwykłymi linami do chwytania się i podciągania do góry. Zrozumiałam, że wybór białej sukienki na ten dzień nie był wyborem trafnym, ale nie było już odwrotu. Szliśmy (a raczej wciągaliśmy się) w górę, dotarliśmy na punkt widokowy, potem znów w dół. Po kilku (dla mnie) sytuacjach kryzysowych (gdy wiem, że nie mogę iść ani do przodu, ani do tyłu, stan znany mamie A i od dzisiaj też mnie), dotarliśmy do niezwykłego miejsca. Małe jeziorko z trochę zamuloną od wszechobecnej gliny, ale jednak czystą wodą otoczone pionowymi wapiennymi skałami. Zupełnie odcięte od świata. Jaka tam akustyka była! Szybciutko wskoczyliśmy do wody, aby zmyć z siebie pot i glinę, i tak przez kilka minut rozkoszowaliśmy się tym uroczym miejscem. Droga powrotna była równie męcząca i mozolna, ale powtarzając za shrekowym osiołkiem „już znam tę połowę”, poszło bez „ochów” i „achów” z mojej strony. Nie będę wredną i nie napiszę, że resztę dnia spędziliśmy w wodzie na bajecznej plaży nurkując, obserwując resztki rafy koralowej i trzymając małą rybkę na języku (Jacek! Jak mogłeś!) wiedząc, że w Polsce jest minusowa temperatura i pada śnieg, a fotoradarów przybywa jak grzybów po deszczu. Dlatego opanuję się i wrzucę lokalną ciekawostkę: co znaleźliśmy w spożywczym.