6.11.2012

Dzisiaj musieliśmy niestety zacząć od wstania z łóżek. Przed zaśnięciem nagrzaliśmy sobie do około +25 stopni, a kiedy się obudziliśmy, w jurcie było około -5. Nawet mimo tego, że oprócz piżamy miałem na sobie kalesony, polar, dwie pary skarpet i czapkę na głowie, nie obyło się bez naciągania dodatkowej kołdry na śpiwór. No dobrze, Marta też oddawała nieco ciepła.

Mieliśmy wyjechać około 9 rano, ale że nasza przewodniczka była tu najmłodszą miejscową kobietą, to na nią spadły zaszczytne obowiązki, jak szykowanie jedzenia nam, gospodarzom, kierowcy i sobie, i wyczyszczenie jurty przed odjazdem. Wyjechaliśmy godzinę później i podążyliśmy w stronę gór, a konkretnie… ale to zaraz.

Podróż trwała ponad 3 godziny, a po drodze mijaliśmy najprzeróżniejsze krajobrazy: raz śnieżne równiny, raz kamienne żwirowiska i wyschnięte koryta rzek, czasem stado koni, wielbłądów czy krów, raz nawet dzikie kozice górskie i startującego orła.

Zatrzymaliśmy się na obiad u jednej rodziny, która hoduje wielbłądy i ma ich kilkadziesiąt. Tym razem dostaliśmy mniejszą jurtę, ale może przynajmniej łatwiej będzie ją ogrzać. Obiad był przepyszny!

A przed zachodem słońca pojechaliśmy jeszcze na pobliskie wydmy, żeby wspiąć się na najwyższą z nich. Trzeba przyznać, że ciężka to wspinaczka, kiedy za każdym krokiem posuwasz się do przodu o 10-20 cm, ale po 45 minutach dotarliśmy na szczyt. Widok na góry, wydmy i zachód słońca zapierał dech w piersi!

Schodzenie było dużo łatwiejsze i można było popuścić wodze fantazji. Zjeżdżaliśmy na tyłkach, pomagając sobie tylko rękami jak wiosłami. Czadersko.

Potem już tylko z powrotem do państwa Wielbłądzich, kolacja i spać.